Weer een nieuw verslagje
Door: dieuwertjevangerven
Blijf op de hoogte en volg Dieuwertje
05 Maart 2012 | Gambia, Banjul
Tijd voor een nieuw verslag. Ondertussen hebben we vanalles gedaan, gezien en meegemaakt.
Donderdag zijn Felien, Renee en ik gaan werken in het Sanyang Health Centre, waarover ik schreef in het vorige verslag. We hadden afgesproken dat we er om 8.00 zouden zijn.. en wij waren 10 minuten te laat dus we waren al smoesjes aan het verzien. Dus wij komen daar aan om 8.10 is er nog niemand van de verpleging. Om half 9 kwam de eerste een keer aan.. terwijl de hele ‘wachtkamer’ (veranda) al vol zat met zieke mensen.. Afrikaans kwartiertje zullen we maar zeggen.
Toen zijn we de specialismen gaan verdelen, ik mocht op de dressing room = wondverzorging. Felien op de pharmacy room = apotheek, en Renee op de consultation room = consulten afnemen.
Ik was erg benieuwd naar wat ik zou gaan zien.. Samen met Evelyn een nurse aldaar ging ik naar de dressing room. De eerste patiënten stonden al te wachten, de meeste waren schoolkinderen die kregen voorrang zodat ze niet zoveel zouden missen op school.
Poeh ik heb wat verschillende soorten wonden voorbij zien komen.. sommige erg ontstoken, en anderen alweer aan de betere hand. Maar bij elke wond dezelfde behandeling: Verband eraf, schoonmaken met water en antibiotica spul, betadine erop, en weer verband erom heen. Er waren zelfs wat mensen die al een half jaar bezig waren met het genezingsproces. Ook heb ik wat door de nurse gehechte wonden gezien, deze waren bijv. al twee weken geleden gehecht en nog steeds niet aan elkaar gegroeid, en ontstoken. Het ziet er ook heel anders uit dan in nederland, daar wordt meteen een plastisch chirurg bij geroepen, maar hier gaat het erom dat het dicht en schoon is, en hoe het eruit ziet maakt niet zoveel uit. Rond 10 uur waren de patiënten op, en zijn we onder de boom gaan zitten kletsen. Tot 12 uur en toen mochten we naar huis.
Op Kairoh Garden stond de lunch al klaar, en hebben we met zijn alle geluncht, daarna lekker naar het strand gegaan om bij te komen van deze laaaaaaaange werkdag ;-).
Vrijdag zijn we weer met zijn alle naar het health centre gegaan, we waren nu gewoon op tijd om 8.00.. maar nu kwam de eerste ochtenddienst pas om 9.00!! Dit komt omdat de meeste met de bush taxi naar het werk komen, en dat betekend een volgepropt busje met mensen, dieren en goederen, en als ie vol zit issie vol dus wachten tot de volgende voorbij komt. Of bijv. liftend.. dus dat is ook maar de vraag wanneer je wordt opgepikt. Gelukkig hebben wij een auto tot onze beschikking… en kunnen we op tijd komen.
Vandaag stond ik op de consultation room, ik werd meteen aan het werk gezet door Djoko een vrouw die volgend jaar een interne studie mag gaan volgen voor head nurse op een erg goede school. Twee Nederlanders hebben dit voor haar gesponsord. Maargoed.. de consultation room, alle zieke mensen komen vertellen wat ze hebben, en Djoko stelt meestal de diagnose dat ze verkouden zijn.. of de chicken poks zie je ook vaak voorbij komen. Ze krijgen ook bijna allemaal dezelfde behandeling: paracetamol, vitamine en antibiotica. Voor de chickenpoks moeten mensen elke dag een spuit komen halen, zo ook de kinderen en die beginnen al te huilen als ze het terrein op komen lopen.
Wat ik ook best schokkend vond is de manier hoe ze met de vuile naalden omgaan: onder het bureau staat een kartonnen doos en die zit helemaal vol met spuiten met vuile naalden, als je er tegenaan zou stoten zou je zeker een vuile naald in je been krijgen.
Rond 10.30 was iedereen aan de beurt geweest, en konden we weer onder de boom gaan zitten wachten tot er soms nog wat patiënten kwamen. Één klein baby’tje was heel ziek, 40 gr koorts.. dus meteen een malaria test gedaan, deze was negatief maar Djoko vertelde dat die test de halve tijd maar klopt.. fijn! Dus schreef ze overal medicijnen voor: tegen wormpjes, tegen malaria, en dan het gewone riedeltje: paracetamol, vitamine en antibiotica.
Om 12 u was de werkdag weer afgelopen..
Vrijdag middag hebben we evaluatie gehad met de andere studenten om te vertellen waar je mee bezig bent, en hoe dit gaat. Daarna zijn we voor de verandering weer richting het strand vertrokken om het wat afwisselend te houden. Haha.
’S avonds hebben we afgesproken om zaterdag naar Kuntaur te gaan, in het oosten van Gambia. Herman had daar nog een oude leger ambulance staan en deze wilde hij gaan ophalen. Ook zouden we daar overnachten en zondag gingen we op safari tocht. Nou goed plan!
Zaterdag morgen zijn we om 6 uur ongeveer vertrokken richting de boot, want we moeten de Gambia rivier oversteken om in Kuntaur te komen… We hebben ongeveer 3,5/4 uur moeten wachten totdat we met zijn alle op de Ferry konden. Pffffff in de hitte en geen schone toiletten o.i.d. hier moet ik wel ff aan wennen.. Nou uiteindelijk konden we er op en zijn we richting Kuntaur gereden. Weer een heel ander Afrika, en ik denk het échte Afrika. Mensen in lemen hutjes met een rieten dakje, super arm, gescheurde kleren en broodmager. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt, want in Tanji zijn ze al arm.. maar daar hebben ze tenminste nog een huisje en te eten en drinken.. maar in Kuntaur is dat zelfs niet vanzelfsprekend.
Rond een uur of 18 zijn we in Kuntaur op het compound waar we zouden gaan overnachten aangekomen, ook weer heel anders als op Kairoh Garden in Tanji, minder luxe, veel meer muggen maar wel recht aan de Gambia rivier. Daar hebben we rijst met vis op, en nog even wat gedronken met de meiden, de jongens waren te druk met de ambulance rijklaar te maken.
We gingen vroeg slapen, want iedereen was moe van de lange reis naar Kuntaur.
Zondag zijn we ook weer vroeg opgestaan om met de boot de rivier op te gaan en wilde dieren te gaan spotten. Eerst zijn we een Ranger van het natuurreservaat op gaan halen, en onderweg hebben we veel verschillende vogels gezien met allerlei kleuren. Ook wat aapjes en zelfs nijlpaarden! Een paar uur hebben we rondgevaren en toen zijn we in Kuntaur op het compound gaan lunchen en teruggereden richting ‘thuis’ in Tanji.
We konden alleen iets zachter rijden omdat de ambulance niet harder dan 80 kon, en om 16.30 kwamen we aan bij de Ferry.. Herman had geregeld dat Alhagie (contactpersoon GFA) zou regelen dat we snel de Ferry op zouden kunnen… Na 2,5 nog geen Alhagie te zien en alle Kinderen, mannen en vrouwen kwamen een praatje met ons maken, de een bedoelde het goed, de ander wilde wat van je zoals geld. Alle kinderen komen ook vragen om pennen, voetballen, schriften of lege flessen. Na 100 keer te hebben gezegd dat je niets hebt, of bijv. niet geïnteresseerd bent in de man die je op dat moment aanspreekt is het wel een keer genoeg. We konden nog niet één minuut rustig staan of er stond alweer iemand die je aansprak met allerlei vragen zoals: Hey what is you’re nice name? Where do you come from? What is your facebook? What is you telephon number? Do you want to come to my house? It’s nice to be nice, are you married? Do you want to marry me etc. etc.
Op een gegeven moment werd het donker, en we stonden inmiddels al weer 3,5 uur te wachten.. om 21.00 zou de laatste Ferry varen. We waren nog niet eens op het Ferry terrein.. dus ik had er een hard hoofd in dat we die zouden gaan halen. Alhagie was op de laatste boot richting ons gekomen en probeerde nog van alles te regelen om ons aan boord te krijgen. Helaas… we zouden in de auto moeten overnachten en de maandag ochtend de eerste Ferry naar Banjul moeten pakken. In het begin zag ik dit echt niet zitten… in de auto slapen met allemaal mensen die zo opdringerig zijn, spullen willen hebben en misschien zelfs wel stelen etc. Maar na een uurtje mochten we op het terrein van de Ferry met onze auto’s. Hier was het iets rustiger, en Alhagie had een ‘bewaker’ voor onze auto geregeld. We zijn met zijn alle ergens wat gaan eten en toen nog wat gedronken en om 00.30 gaan slapen. In de auto slapen is niet echt fijn.. maar je moet wat. Ik vond het al niet meer zo erg, en dealde ermee. Daar stond ik best van te kijken dat je zo snel went aan het wachten, en dat je dat dan normaal vindt. In Nederland zou ik allang iets anders hebben geregeld ofzo of gewoon teruggegaan en een andere route ofzoiets. Nu moet je improviseren en kijken zoals het komt, en hiermee dealen. Na een kort nachtje werd ik rond 6 uur weer wakker, en om 7 u zouden we op de Ferry kunnen. Het was 7 uur.. en weeeeeeeer konden we er niet op! Toen nog eens 2,5 uur moeten wachten.. en uiteindelijk konden we op de boot. We waren om 12.30 terug op Kairoh Garden. Wat een lange dagen waren dat!!
Morgen ga ik samen met Renee werken in Tanka Tanka, het psychiatrisch ziekenhuis. Jullie lezen in een volgend verhaal weer hoe dit is gegaan.
Ik geniet, kijk mijn ogen uit, leer, lach, en relax!
Soms zit het even tegen dan mis ik Stefan en thuis, en zoals afgelopen weekend met de ferry, dit zijn gelukkig maar momenten, and everything is gonna be alright!
X Dieuw
Donderdag zijn Felien, Renee en ik gaan werken in het Sanyang Health Centre, waarover ik schreef in het vorige verslag. We hadden afgesproken dat we er om 8.00 zouden zijn.. en wij waren 10 minuten te laat dus we waren al smoesjes aan het verzien. Dus wij komen daar aan om 8.10 is er nog niemand van de verpleging. Om half 9 kwam de eerste een keer aan.. terwijl de hele ‘wachtkamer’ (veranda) al vol zat met zieke mensen.. Afrikaans kwartiertje zullen we maar zeggen.
Toen zijn we de specialismen gaan verdelen, ik mocht op de dressing room = wondverzorging. Felien op de pharmacy room = apotheek, en Renee op de consultation room = consulten afnemen.
Ik was erg benieuwd naar wat ik zou gaan zien.. Samen met Evelyn een nurse aldaar ging ik naar de dressing room. De eerste patiënten stonden al te wachten, de meeste waren schoolkinderen die kregen voorrang zodat ze niet zoveel zouden missen op school.
Poeh ik heb wat verschillende soorten wonden voorbij zien komen.. sommige erg ontstoken, en anderen alweer aan de betere hand. Maar bij elke wond dezelfde behandeling: Verband eraf, schoonmaken met water en antibiotica spul, betadine erop, en weer verband erom heen. Er waren zelfs wat mensen die al een half jaar bezig waren met het genezingsproces. Ook heb ik wat door de nurse gehechte wonden gezien, deze waren bijv. al twee weken geleden gehecht en nog steeds niet aan elkaar gegroeid, en ontstoken. Het ziet er ook heel anders uit dan in nederland, daar wordt meteen een plastisch chirurg bij geroepen, maar hier gaat het erom dat het dicht en schoon is, en hoe het eruit ziet maakt niet zoveel uit. Rond 10 uur waren de patiënten op, en zijn we onder de boom gaan zitten kletsen. Tot 12 uur en toen mochten we naar huis.
Op Kairoh Garden stond de lunch al klaar, en hebben we met zijn alle geluncht, daarna lekker naar het strand gegaan om bij te komen van deze laaaaaaaange werkdag ;-).
Vrijdag zijn we weer met zijn alle naar het health centre gegaan, we waren nu gewoon op tijd om 8.00.. maar nu kwam de eerste ochtenddienst pas om 9.00!! Dit komt omdat de meeste met de bush taxi naar het werk komen, en dat betekend een volgepropt busje met mensen, dieren en goederen, en als ie vol zit issie vol dus wachten tot de volgende voorbij komt. Of bijv. liftend.. dus dat is ook maar de vraag wanneer je wordt opgepikt. Gelukkig hebben wij een auto tot onze beschikking… en kunnen we op tijd komen.
Vandaag stond ik op de consultation room, ik werd meteen aan het werk gezet door Djoko een vrouw die volgend jaar een interne studie mag gaan volgen voor head nurse op een erg goede school. Twee Nederlanders hebben dit voor haar gesponsord. Maargoed.. de consultation room, alle zieke mensen komen vertellen wat ze hebben, en Djoko stelt meestal de diagnose dat ze verkouden zijn.. of de chicken poks zie je ook vaak voorbij komen. Ze krijgen ook bijna allemaal dezelfde behandeling: paracetamol, vitamine en antibiotica. Voor de chickenpoks moeten mensen elke dag een spuit komen halen, zo ook de kinderen en die beginnen al te huilen als ze het terrein op komen lopen.
Wat ik ook best schokkend vond is de manier hoe ze met de vuile naalden omgaan: onder het bureau staat een kartonnen doos en die zit helemaal vol met spuiten met vuile naalden, als je er tegenaan zou stoten zou je zeker een vuile naald in je been krijgen.
Rond 10.30 was iedereen aan de beurt geweest, en konden we weer onder de boom gaan zitten wachten tot er soms nog wat patiënten kwamen. Één klein baby’tje was heel ziek, 40 gr koorts.. dus meteen een malaria test gedaan, deze was negatief maar Djoko vertelde dat die test de halve tijd maar klopt.. fijn! Dus schreef ze overal medicijnen voor: tegen wormpjes, tegen malaria, en dan het gewone riedeltje: paracetamol, vitamine en antibiotica.
Om 12 u was de werkdag weer afgelopen..
Vrijdag middag hebben we evaluatie gehad met de andere studenten om te vertellen waar je mee bezig bent, en hoe dit gaat. Daarna zijn we voor de verandering weer richting het strand vertrokken om het wat afwisselend te houden. Haha.
’S avonds hebben we afgesproken om zaterdag naar Kuntaur te gaan, in het oosten van Gambia. Herman had daar nog een oude leger ambulance staan en deze wilde hij gaan ophalen. Ook zouden we daar overnachten en zondag gingen we op safari tocht. Nou goed plan!
Zaterdag morgen zijn we om 6 uur ongeveer vertrokken richting de boot, want we moeten de Gambia rivier oversteken om in Kuntaur te komen… We hebben ongeveer 3,5/4 uur moeten wachten totdat we met zijn alle op de Ferry konden. Pffffff in de hitte en geen schone toiletten o.i.d. hier moet ik wel ff aan wennen.. Nou uiteindelijk konden we er op en zijn we richting Kuntaur gereden. Weer een heel ander Afrika, en ik denk het échte Afrika. Mensen in lemen hutjes met een rieten dakje, super arm, gescheurde kleren en broodmager. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt, want in Tanji zijn ze al arm.. maar daar hebben ze tenminste nog een huisje en te eten en drinken.. maar in Kuntaur is dat zelfs niet vanzelfsprekend.
Rond een uur of 18 zijn we in Kuntaur op het compound waar we zouden gaan overnachten aangekomen, ook weer heel anders als op Kairoh Garden in Tanji, minder luxe, veel meer muggen maar wel recht aan de Gambia rivier. Daar hebben we rijst met vis op, en nog even wat gedronken met de meiden, de jongens waren te druk met de ambulance rijklaar te maken.
We gingen vroeg slapen, want iedereen was moe van de lange reis naar Kuntaur.
Zondag zijn we ook weer vroeg opgestaan om met de boot de rivier op te gaan en wilde dieren te gaan spotten. Eerst zijn we een Ranger van het natuurreservaat op gaan halen, en onderweg hebben we veel verschillende vogels gezien met allerlei kleuren. Ook wat aapjes en zelfs nijlpaarden! Een paar uur hebben we rondgevaren en toen zijn we in Kuntaur op het compound gaan lunchen en teruggereden richting ‘thuis’ in Tanji.
We konden alleen iets zachter rijden omdat de ambulance niet harder dan 80 kon, en om 16.30 kwamen we aan bij de Ferry.. Herman had geregeld dat Alhagie (contactpersoon GFA) zou regelen dat we snel de Ferry op zouden kunnen… Na 2,5 nog geen Alhagie te zien en alle Kinderen, mannen en vrouwen kwamen een praatje met ons maken, de een bedoelde het goed, de ander wilde wat van je zoals geld. Alle kinderen komen ook vragen om pennen, voetballen, schriften of lege flessen. Na 100 keer te hebben gezegd dat je niets hebt, of bijv. niet geïnteresseerd bent in de man die je op dat moment aanspreekt is het wel een keer genoeg. We konden nog niet één minuut rustig staan of er stond alweer iemand die je aansprak met allerlei vragen zoals: Hey what is you’re nice name? Where do you come from? What is your facebook? What is you telephon number? Do you want to come to my house? It’s nice to be nice, are you married? Do you want to marry me etc. etc.
Op een gegeven moment werd het donker, en we stonden inmiddels al weer 3,5 uur te wachten.. om 21.00 zou de laatste Ferry varen. We waren nog niet eens op het Ferry terrein.. dus ik had er een hard hoofd in dat we die zouden gaan halen. Alhagie was op de laatste boot richting ons gekomen en probeerde nog van alles te regelen om ons aan boord te krijgen. Helaas… we zouden in de auto moeten overnachten en de maandag ochtend de eerste Ferry naar Banjul moeten pakken. In het begin zag ik dit echt niet zitten… in de auto slapen met allemaal mensen die zo opdringerig zijn, spullen willen hebben en misschien zelfs wel stelen etc. Maar na een uurtje mochten we op het terrein van de Ferry met onze auto’s. Hier was het iets rustiger, en Alhagie had een ‘bewaker’ voor onze auto geregeld. We zijn met zijn alle ergens wat gaan eten en toen nog wat gedronken en om 00.30 gaan slapen. In de auto slapen is niet echt fijn.. maar je moet wat. Ik vond het al niet meer zo erg, en dealde ermee. Daar stond ik best van te kijken dat je zo snel went aan het wachten, en dat je dat dan normaal vindt. In Nederland zou ik allang iets anders hebben geregeld ofzo of gewoon teruggegaan en een andere route ofzoiets. Nu moet je improviseren en kijken zoals het komt, en hiermee dealen. Na een kort nachtje werd ik rond 6 uur weer wakker, en om 7 u zouden we op de Ferry kunnen. Het was 7 uur.. en weeeeeeeer konden we er niet op! Toen nog eens 2,5 uur moeten wachten.. en uiteindelijk konden we op de boot. We waren om 12.30 terug op Kairoh Garden. Wat een lange dagen waren dat!!
Morgen ga ik samen met Renee werken in Tanka Tanka, het psychiatrisch ziekenhuis. Jullie lezen in een volgend verhaal weer hoe dit is gegaan.
Ik geniet, kijk mijn ogen uit, leer, lach, en relax!
Soms zit het even tegen dan mis ik Stefan en thuis, en zoals afgelopen weekend met de ferry, dit zijn gelukkig maar momenten, and everything is gonna be alright!
X Dieuw
-
05 Maart 2012 - 23:03
Renée :
Wooow! Lang verslag man ;) jij maakt veel te veel mee haha.. maja je moet ook zo vaak uren wachten...
Leuke foto's trouwens!
Ik kijk uit naar het volgende verslag over de psychiatrie!
Nog veel plezier!!
xxxx -
06 Maart 2012 - 14:45
Nina Murraij:
Hey Dieuw! Mooi verslag, dat is wel even anders geregeld dan in Nederland he? Wel een hele mooie en bijzondere ervaring lijkt me! Ben ook benieuwd naar je verhaal over de psychiatrie! Veel succes en plezier!!
X Nina -
06 Maart 2012 - 19:19
Jos En Carla Korsten:
dag,Dieuwertje wat een avontuur,leuk om je zo te volgen veel plezier,en goed uitkijken daar.heel veel gr.Jos en carla korsten -
06 Maart 2012 - 20:34
Imke:
Wauwie Diew, wat een ervaringen. Super leuk je foto's te zien!! Take care overthere :) XX -
07 Maart 2012 - 10:25
Ton:
wow! wat een mooi verhaal.. ben stik benieuwd naar al je avonturen!!!
x -
09 Maart 2012 - 07:58
Joke V. Venrooij:
Hoi Dieuwertje, we genieten van je verslagen en foto's, en we zien zo ook nog iets van Afrika. We vinden'het fantastisch dat je dit doet en zo te lezen heb je op 'n paar momenten na een hele mooie tijd daar, geniet er nog van want de tijd gaat snel. Heel veel groetjes en xxx van ons. -
09 Maart 2012 - 08:10
Nikki:
Heeeel leuk om te lezen! Mis je ons ook al een beetje haha? Wij jou wel hoor!
Liefs!! xxxxx -
09 Maart 2012 - 10:14
Jack En Jeanne:
Hoi Dieuw, wat een ervaring doe je daar op zeg!! Fijn dat je leren en relaxen daar kan combineren. Geniet er nog van.
Liefs Jack en Jeanne. -
11 Maart 2012 - 15:36
Thera:
Hi lief nichtje,
Wat leuk om je zo te volgen! Toffe foto's ook! Geniet ervan!
Kus uit Maliskamp -
11 Maart 2012 - 18:43
Liesbeth En Jan:
Hoi Dieuwertje,dat is wel heel anders als Ned.
Geniet nog van de tijd,dat je er bent.
Ik zou wel een week willen overkomen,en jou daar te helpen.
Groetjes Jan en Liesbeth -
18 Maart 2012 - 11:03
Eri:
He dieuw,
Wat indrukwekkend om te lezen en te zien!
Ben weer benieuwd naar je volgende verhalen :)
Enjoy!
Liefs Eri
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
